യഥാര്‍ഥ വെളിച്ചത്തിന്റെ സ്രോതസ്സ്
അബ്ദുല്‍അലി മദനി
പള്ളികള്‍ക്ക് ഇസ്‌ലാം അതിമഹത്തായ സ്ഥാനമാണ് നല്‍കിയിട്ടുള്ളത്. അല്ലാഹുവിന്റെ അതിവിശിഷ്ടവും പ്രൗഢോജ്ജ്വലവുമായൊരു വിവരണം അത്യാകര്‍ഷകമായ ശൈലിയില്‍ അവന്റെ തന്നെ വചനങ്ങളായ വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്‍ ഉദ്‌ഘോഷിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്: ”അല്ലാഹു ആകാശങ്ങളുടെയും ഭൂമിയുടെയും പ്രകാശമാകുന്നു. അവന്റെ പ്രകാശത്തിന്റെ ഉപമയിതാ: (ചുവരില്‍ വിളക്കു വെക്കാനുള്ള) ഒരു മാടം, അതില്‍ ഒരു വിളക്ക്, വിളക്ക് ഒരു സ്ഫടികത്തിനകത്ത്, സ്ഫടികം ഒരു ജ്വലിക്കുന്ന നക്ഷത്രം പോലെയിരിക്കുന്നു. അനുഗൃഹീതമായൊരു വൃക്ഷത്തില്‍ നിന്നാണതിന് (വിളക്കിന്) ഇന്ധനം നല്‍കപ്പെടുന്നത്. അതായത് കിഴക്കു ഭാഗത്തുള്ളതോ പടിഞ്ഞാറു ഭാഗത്തുള്ളതോ അല്ലാത്ത ഒലീവ് വൃക്ഷത്തില്‍ നിന്ന്. അതിന്റെ എണ്ണ തീ സ്പര്‍ശിച്ചിട്ടില്ലെങ്കില്‍ പോലും പ്രകാശിക്കുമാറാകുന്നു. (അങ്ങനെ) പ്രകാശത്തിനു മേല്‍ പ്രകാശം. അല്ലാഹു അവന്റെ പ്രകാശത്തിലേക്ക് അവന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നവരെ നയിക്കുന്നു. അല്ലാഹു ജനങ്ങള്‍ക്കു വേണ്ടി ഉപമകള്‍ വിവരിച്ചുകൊടുക്കുന്നു. അല്ലാഹു ഏതു കാര്യത്തെപ്പറ്റിയും അറിവുള്ളവനത്രേ” (ഖുര്‍ആന്‍ 24:35).
ഈ പ്രപഞ്ചമഖിലവും അവന്റെ ദിവ്യപ്രഭയാണ് നാം കാണുന്നത്. ആകാശഭൂമികളിലുള്ള സമസ്ത വസ്തുക്കള്‍ക്കും ജീവജാലങ്ങള്‍ക്കും ആശ്വാസം പകരുന്ന മഹത്തായ വെളിച്ചത്തിന്റെ സ്രോതസ്സ്. അവനല്ലാതെ ആര്‍ക്കാണിത് നല്‍കാനാവുക? അത്യുല്‍കൃഷ്ടമായ ഈ വെളിച്ചത്തെ ആര്‍ക്കാണ് ഉപമിക്കാനാവുക? അമൂല്യവും അനുപമവുമായ ഈ ദിവ്യദീപ്തിയെ മൊത്തത്തില്‍ വിശദമാക്കുന്ന സൂക്തമാണ് മുകളില്‍ ഉദ്ധരിച്ചത്. നോക്കുക: വളരെയേറെ ഭദ്രമായൊരു വിളക്കുമാടത്തില്‍ നക്ഷത്രസമാനമായ സ്ഫടികക്കൂട്ടില്‍ കത്തിച്ചുവെച്ച വിളക്ക്! സദാസമയവും സൂര്യപ്രകാശം ലഭിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് നിലകൊള്ളുന്ന അനുഗൃഹീതമായ വൃക്ഷത്തിന്റെ എണ്ണയൊഴിച്ചാണ് പ്രസ്തുത വിളക്ക് ജ്വലിപ്പിക്കുന്നത്.
അഗ്നിസ്പര്‍ശമില്ലെങ്കില്‍ തന്നെയും സ്വയം പ്രഭാപൂരിതമാകുന്നതും ഒന്നിനൊന്ന് മെച്ചപ്പെട്ടതുമായ തിളക്കമാണതിന്. എന്തുകൊണ്ടും ജാജ്വല്യമാനമായ അതിന്റെ അവര്‍ണനീയ ദീപ്തി പ്രപഞ്ചമഖിലവും പ്രഭ വിതറുന്നതായി ലോകം മുഴുവനും അറിയുന്നു. സര്‍വ ജീവജാലങ്ങളും അത് ആസ്വദിക്കുന്നു. സ്ഥല-കാല സമയപരിധികള്‍ക്കതീതമായി നിലകൊള്ളുന്ന പരമാര്‍ഥത്തെ ബലഹീനമായ കണ്ണുകള്‍ക്ക് കാണാന്‍ പ്രയാസമുണ്ടാകാമെങ്കിലും അനിഷേധ്യമായ യാഥാര്‍ഥ്യത്തെ ആര്‍ക്കാണ് അവഗണിക്കാനാവുക? അപ്പോള്‍ പ്രപഞ്ചനാഥനായ ദൈവത്തിന്റെ അനുപമമായ വെളിച്ചത്തിന്റെ സ്രോതസ്സില്‍ നിന്ന് പകര്‍ന്നെടുക്കാനും അതുവഴി മനുഷ്യമനസ്സുകളെ ഊര്‍ജസ്വലമാക്കാനും പ്രപഞ്ചത്തില്‍ എവിടെയായാലും സാധിക്കുമെങ്കിലും അതിനു പ്രത്യേകമായി ഒരുമിച്ചുകൂടാവുന്ന ഭവനങ്ങളായി പള്ളികളെ തെരഞ്ഞെടുക്കുന്നതില്‍ യാതൊരു സാംഗത്യവുമില്ല തന്നെ. ശബ്ദകോലാഹലങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്ന്, നാല്‍ക്കവലകളില്‍ നിന്ന് അല്‍പം അകലെയായി കാണുന്ന പള്ളിയില്‍ പ്രവേശിച്ചാല്‍ ആത്മാവിന്റെ ദാഹം തീര്‍ക്കാന്‍ കഴിയുമെന്ന കാര്യം സത്യവിശ്വാസികളായ ആരും തള്ളിക്കളയില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്‍ പള്ളികളെ പവിത്രമായ ആലയങ്ങളായി വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്.
”ചില ഭവനങ്ങളിലത്രേ (ആ വെളിച്ചമുള്ളത്). അവ ഉയര്‍ത്തപ്പെടാനും അവയില്‍ തന്റെ നാമം സ്മരിക്കപ്പെടാനും അല്ലാഹു ഉത്തരവ് നല്‍കിയിരിക്കുന്നു. അവയില്‍ രാവിലെയും സന്ധ്യാസമയങ്ങളിലും ചില ആളുകള്‍ അവന്റെ മഹത്വം പ്രകീര്‍ത്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അല്ലാഹുവെ സ്മരിക്കുന്നതില്‍ നിന്നും നമസ്‌കാരം മുറപോലെ നിര്‍വഹിക്കുന്നതില്‍ നിന്നും സകാത്ത് നല്‍കുന്നതില്‍ നിന്നും കച്ചവടമോ ക്രയവിക്രയമോ അവരുടെ ശ്രദ്ധ തിരിച്ചുവിടുകയില്ല. ഹൃദയങ്ങളും കണ്ണുകളും ഇളകിമറിയുന്ന ഒരു ദിവസത്തെ അവര്‍ ഭയപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു” (ഖുര്‍ആന്‍ 24:36,37).
പ്രസ്തുത വീടുകളില്‍ തടിച്ചുകൂടുന്ന ആരാധകരായ ജനസഹസ്രങ്ങള്‍ ദൈവത്തിന്റെ അസ്തിത്വവും ഏകത്വവും മഹത്വവും മനസ്സിലാക്കി അവനെ മാത്രം ആരാധിക്കുന്നവരും അവനോട് മാത്രം വിളിച്ചുതേടുന്നവരും തന്നെയായിരിക്കും, ആയിരിക്കണം. അവര്‍ അവനെ പ്രകീര്‍ത്തിക്കുന്നതിനു പുറമേ അവരുടെ ഹൃദയങ്ങളും ദൃഷ്ടികളും സമനില തെറ്റിപ്പോകുന്ന അന്ത്യദിനത്തെ അത്യധികം ഭയപ്പെടുന്നവരുമായിരിക്കണം. അല്ലാത്തപക്ഷം നാം ഇന്നു കാണും പോലെ മനുഷ്യരെ വധിക്കുന്നതിന്റെയും രാഷ്ട്രീയ പകപോക്കലുകളുടെയും കുടുംബവൈരാഗ്യം തീര്‍ക്കുന്നതിന്റെയും താന്‍പോരിമ ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിക്കുന്നതിന്റെയും വേദികളായി പള്ളികള്‍ തരം താഴുക തന്നെ ചെയ്യും.
ദൈവസ്മരണകളുടെ കീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ഉരുവിട്ടുകൊണ്ട് പ്രാര്‍ഥനാനിര്‍ഭരമായ മനസ്സുകളോടെ ആത്മഭാരങ്ങള്‍ ഇറക്കിവെക്കാനും വിശ്വസാഹോദര്യത്തിന്റെയും മാനവസംസ്‌കാരത്തിന്റെയും ഉദാത്തമായ കേന്ദ്രങ്ങളായി പരിലസിക്കാനും പള്ളികളെ അനുവദിക്കാത്തതിനുള്ള പ്രധാന കാരണവും മേല്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയതാണ്.
പള്ളികള്‍ അല്ലാഹുവിനെ മാത്രം ആരാധിക്കാനുള്ളതാണെന്നത്രേ ഖുര്‍ആന്‍ ഉണര്‍ത്തുന്നത്: ”തീര്‍ച്ചയായും പള്ളികള്‍ അല്ലാഹുവിന് ഉള്ളതാണ്. അതിനാല്‍ അല്ലാഹുവിനോടൊപ്പം മറ്റാരോടും നിങ്ങള്‍ പ്രാര്‍ഥിക്കരുത്” (ഖുര്‍ആന്‍ 73:18).
അല്ലാഹുവെ മാത്രം ആരാധിക്കുകയെന്ന മനുഷ്യ സൃഷ്ടിപ്പിലെ മര്‍മപ്രധാന ലക്ഷ്യം സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെടണമെങ്കില്‍ പള്ളികളുടെ സംരക്ഷണവും പരിപാലനവും നിഷ്‌കളങ്കരും നിസ്വാര്‍ഥരുമായ വ്യക്തിത്വങ്ങളുടെ കൈയിലായിരിക്കണം. വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്‍ വ്യക്തമാക്കിയത് കാണുക: ”അല്ലാഹുവിന്റെ പള്ളികള്‍ പരിപാലിക്കേണ്ടത് അല്ലാഹുവിലും അന്ത്യദിനത്തിലും വിശ്വസിക്കുകയും നമസ്‌കാരം മുറപ്രകാരം നിര്‍വഹിക്കുകയും സകാത്ത് നല്‍കുകയും അല്ലാഹുവെയല്ലാതെ ഭയപ്പെടാതിരിക്കുകയും ചെയ്തവര്‍ മാത്രമാണ്. എന്നാല്‍ അത്തരക്കാര്‍ സന്മാര്‍ഗം പ്രാപിച്ചവരുടെ കൂട്ടത്തിലായേക്കാം” (ഖുര്‍ആന്‍ 8:18).
പള്ളികളെ പരിപോഷിപ്പിക്കുക എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ ഒന്നാമതായി, മേല്‍ സൂചിപ്പിച്ച വിശേഷണങ്ങള്‍ ഒത്തുകൂടിയ ഭക്തജനങ്ങളാല്‍ ആരാധനാലയങ്ങള്‍ നിറക്കുകയെന്നതാണ്. കൂടാതെ, സൗകര്യത്തിനും മനുഷ്യരുടെ പുരോഗതിക്കുമനുസരിച്ച് വൃത്തിയായും ആകര്‍ഷകമായും അതിനെ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുക എന്നതുമാണ്.
ഇവ രണ്ടും നഷ്ടപ്പെടുമ്പോള്‍ ആത്മീയതയും തകരുന്നു. നൂറ്റാണ്ടുകള്‍ക്കു മുമ്പ്, നാഗരികതയും അഭിവൃദ്ധിയുമൊന്നുമില്ലാത്ത കാലഘട്ടങ്ങളില്‍ സത്യവിശ്വാസികള്‍ക്ക് ഉണ്ടായിരുന്ന ചൈതന്യവും ഉണര്‍വും, ഉപകരണങ്ങളും സാങ്കേതികവിദ്യയും വര്‍ധിച്ചുവന്ന ആധുനിക യുഗത്തിലെ മനുഷ്യര്‍ക്ക് ലഭ്യമാകാതെ പോയതിന്റെ കാരണങ്ങള്‍ അന്വേഷിക്കേണ്ടതുണ്ട്.
നമുക്ക് ഇവിടെ സൂചിപ്പിക്കാനുള്ളത് ഇതാണ്: മാനവസംസ്‌കാരം ഉള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ ആവശ്യമായ ആത്മീയ ചൈതന്യവും ഊര്‍ജവും യഥാര്‍ഥ വെളിച്ചത്തിന്റെ സ്രോതസ്സില്‍ നിന്ന് നേരിട്ട് ആവാഹിച്ചെടുക്കുക. അത് അല്ലാഹുവിങ്കല്‍ നിന്നുള്ള സന്മാര്‍ഗദര്‍ശനമാണ്. അതുകൊണ്ട് മാത്രമേ നിത്യമായ ശാന്തിയും സമാധാനവും ലഭിക്കുകയുള്ളൂ. പള്ളികളുമായുള്ള ആത്മബന്ധം വര്‍ധിപ്പിക്കുക വഴി അല്ലാഹുവില്‍ നിന്ന് പ്രത്യേകമായ തണലും അനുഗ്രഹവും ലഭിക്കുമെന്ന് പ്രവാചകന്‍ അരുളിയിട്ടുണ്ട്. നമ്മുടെ മനസ്സുകളില്‍ അടിഞ്ഞുകൂടിയ പകയും വിദ്വേഷവും തുടച്ചുനീക്കാനാവാത്ത കാലത്തോളം നാം എങ്ങനെയാണ് യഥാര്‍ഥ വെളിച്ചത്തെ കണ്ടെത്തിയവരാവുക?
”അല്ലാഹുവിന്റെ പള്ളികളില്‍ അവന്റെ നാമം പ്രകീര്‍ത്തിക്കപ്പെടുന്നതിന് തടസ്സമുണ്ടാക്കുകയും അവയുടെ തകര്‍ച്ചയ്ക്കായി ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്തവനേക്കാള്‍ വലിയ അക്രമി ആരാണ്? ഭയപ്പാടോടു കൂടിയല്ലാതെ അവര്‍ക്ക് ആ പള്ളികളില്‍ പ്രവേശിക്കാവതല്ലായിരുന്നു. ഇവര്‍ക്ക് ഇഹലോകത്ത് നിന്ദ്യതയാണുള്ളത്, പരലോകത്താകട്ടെ കഠിന ശിക്ഷയും” (ഖുര്‍ആന്‍ 2:114).
ആരാധനാലയങ്ങളില്‍ കയറി അനിയന്ത്രിതമായ പൈശാചികതകള്‍ അഴിച്ചുവിടുന്നവരും അതിന് അനുമതി നല്‍കുന്ന നേതൃത്വങ്ങളും അത്തരം ചെയ്തികളെ തടയിടാന്‍ സന്മനസ്സു കാണിക്കാത്തവരും മേല്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയ വചനത്തിലൂടെ ഒരായിരം തവണ ഒഴിഞ്ഞിരുന്ന് ആലോചിക്കേണ്ടതുണ്ട്.